فضائل حضرت علی (ع)

فضائل علی

ارزش عبادت هر انسانی به میزان شناخت او از خداوند بستگی دارد. عبادت حضور با معرفت در برابر خدا است . عبادت بدون علم بی راهه رفتن است . چنان چه در اصول کافی نقل شده است : (العامل علی غیر بصیره کالسائر علی غیر طریق) (راه را بدون آگاهی پیمودن بی راهه است) هر مقدار بیشتر سرعت بگیرد بیشتر از مقصد دور می شود وجز خستگی چیزی نصیب روند نمی شود .

عبادت پس از معرفت است تا معرفت (شناخت) نباشد عبادت سود و لذتی ندارد. علم و شناخت دیدن است . عبادت پیمودن و رفتن است. اگر دیدن نباشد بی راهه است . اگر عبادت نباشد درجا زدن است. شناخت همراه با عبادت است. (ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون) (نیافریدیم جن و انس را مگر برای پرستش) . چه عبادتی است که معرفت نداشته باشد ؟ آفرینش برای حرکت به سوی معشوق است. وقتی دید نباشد چگونه مقصد پدیدار می شود؟

پرستش کنندگان به سه گروه تقسیم می شوند :

1- برخی عبادت را از ترس تنبیه جان می خوانند 2- برخی برای گسترش سفره تن می خوانند 3- وبرخی برای شکوفایی جان می خوانند .

علی راهبر گروه سوم است که می فرماید : (الهی ما عبدتک خوفا من نارک و لا طمعا فی جنتک ، بل وجدتک اهلا للعباده فعبدتک) (خدایا تو را به خاطر ترس از آتش و طمع به بهشت عبادت نکردم بلکه تو را شایسته ی پرستش یافتم).

کدام معرفت است که این گونه خدا را بیابد؟ جز چشم علی گونه ، کدام چشم بینا است که این چنین حقیقت را ببیند و این گونه به سوی معبود مشتاق باشد؟! علی پرستش حق را نه از ترس تنبیه از تخلف خویش می داند و نه برای سودگری و گسترش سفره خویش و پرکردن جیب بلکه او به خاطر شناخت عظمت معبود ، عبادت و تواضع را در برابر معبود می داند .

علی راهبر عابدان است . عبادت علی حضور در محضر معبود و معشوق است. آن مرحله از حضور که از این سو آنچه این سویی است می برد که حتی تیر از پای وی می کشند ، احساس نمی کند! ولی هر صدای آن سویی را با عمق جان احساس می کند و به آن پاسخ می دهد همان گونه که صدای بی نوا را بی درنگ می شنود و به وی انفاق می کند زیرا این شنیدن عین حضور است.